Er zat een vlieg op me die dacht dat ik al dood was

Vanochtend wakker geworden met de klanken van Bob Dylan; tezamen met de nostalgische camping waanden we ons in de jaren '60. Met twee Snelle Jelles en een handvol kersen op pad. Eite waarschuwde al, de tweede dag is vaak het lastigst, dat was achteraf een understatement. Bij het eerstvolgende dorp stokbrood en choco-croissants gekocht en bij het volgende dorp twee flessen met anderhalve liter water. Het fietsen ging lekker, forse klimmen van 8%. Erik voelde zich prima maar Eite had het wat lastiger in vergelijking met gisteren. Tot de route na 65 kilometer langs een kerkdorp ging, in dat dorp zijn we drie keer teruggekeerd, omdat de routebeschrijving een hiaat vertoonde. Tijdens zo'n omzwerving bij een aardige dame alle waterflessen / bidons gevuld, en door naar de dichtstbijzijnde camping. Het was inmiddels 37 graden en het water wat je dronk werd onmiddellijk omgezet in zweet. Opvallend was, dat in deze regio echt niemand woont laat staan dat er winkels zijn. De voorraad proviand was behoorlijk op zonder kans om aan te vullen. Onderweg een wegopbreking waar een paar Nederlanders aan de andere kant stonden te kijken. En wegopbrekingen doen de Fransen niet met de Franse slag, maar ze zorgen ervoor dat er nog geen konijn van A naar B kan. Met een boel passen en meten is het ons gelukt. In een dorp -  wat op een flinke berg lag - kregen we te horen van behulpzame mensen, die de beoogde camping voor ons belden, dat deze vol zat. Vervolgens met de fietsnavigatie naar de dichtstbijzijnde camping - 13 kilometer, dat lijkt niet veel, maar als je bedenkt dat we inmiddels al 100 kilometer hadden gefietst, en dat de camping op een berg ligt, dan weet je het wel. Bij Eite sloeg toen de kramp toe, niet alleen in zijn benen, maar overal. Genoeg water gedronken, maar geen gelegenheid gehad om de mineralen aan te vullen. Hij sprak toen de legendarische woorden: "Er zat net een vlieg op me die dacht dat ik al dood was". Uiteindelijk een mooie boerencamping gevonden, pizza laten bezorgen. Eite had geen honger, met lange tanden toch wat gegeten om het zouttekort op te heffen. Nu slapen en morgen even rustig aan, want wanneer Eite zich omdraait in zijn slaapzak, dan schiet de kramp erin. Klink allemaal vrij zwaar, en dat was het ook, maar het was een prachtige dag, alleen de laatste 10 kilometers waren too much.